منظره جالب

راننده داشت از تصادف‌هایی که در جاده‌ها دیده بود برایم تعریف می‌کرد. می‌گفت: "چند وقت پیش یک موتوری که یک نفر هم ترکش نشسته بود توی جاده می‌رفت. برای اینکه باد اذیتش نکند رفته بود پشت یک تریلی و فاصله‌اش هم زیاد نبود. پشت سرش هم یک مینی‌بوس بود. یکدفعه تریلی زد روی ترمز و موتوری با کله خورد پشت تریلی و مینی بوس هم از رویش رد شد. منظره‌اش خیلی جالب بود !"

کنارگذر :
فضاهای دوست‌داشتنی ام دارند برمی‌گردند. نوستالژی چیز خوبی است، کلاً . مسافرت‌های یکروزه با نادر و پری یکی از آنهاست، می‌بردم به روزهای دوست داشتنی ...

فرعی:‌
تنبل نشده‌ام برای نوشتن. کلی سوژه دارم اتفاقاً که وقت ندارم بنویسمشان. در Note گوشی‌ام می‌نویسمشان که یادم نرود.

نانوشته

نوشتم و پاک کردم ...

چند روزه نیستی، کوشت ؟!

سرش را کرده بود توی روزنامه من، داشت دنبال چیزی می‌گشت و چشم برنمی‌داشت از صفحه‌ها. هر صفحه‌ای را که ورق می‌زدم سرتاپایش را سریع نگاه می‌کرد و ناامید که می‌شد از پیدا کردن آنچه دنبالش بود صبر می‌کرد تا من خوانش آن صفحه را تمام کنم. روزنامه به صفحه پانزدهمش که رسید حوصله‌اش سر رفت و بالاخره پرسید: "آقا شما نمی‌دونید ساسی مانکن کی آزاد می‌شه؟ تو این روزنامه‌تون هم خبر آزادی همه رو نوشتن الا اون. آخه این چه مملکتیه ما داریم، اصلاً توش آزادی بیان نیست، هنرمند نمی‌تونه حرفش رو بزنه …".
روزنامه رفت توی کیفم . جاده داشت تمام می‌شد.

قصه‌های غیرتکراری

در حال تجربه یک سرگرمی جدید و خوشایند جاده‌ای هستیم، من و رضا. راه میافتیم و دوتایی می‌رویم به کشف جاده‌های خاکی روستایی که نمی‌دانیم آخرشان به کجا می‌رسند ولی می‌دانیم می‌رسند حتماً. تا امروز سه تا شده و وقتی از بین درخت و مزرعه و شکوفه می‌رسیم به روستایی که آخر جاده است، انگار که قاره‌ای کشف کرده باشیم، فریاد شادی‌مان می‌رود هوا و روستایی‌ها به ما غریبه‌ها با تعجب نگاه می‌کنند و نمی‌دانند ما امروز روستایشان را کشف کرده‌ایم! . مقصدمان معلوم که نیست، خودمان را می‌سپاریم دست جاده و مطمئنیم هیچ جاده‌ای به ما خیانت نمی‌کند، تازه اگر خاکی باشد و روستایی که اصلاً. گاهی وقت‌ها باید زد به جاده‌خاکی، قصه‌ جاده‌های آسفالت‌ بدجور تکراری شده.

ربط دارد لابد:
رضا دوستم است. رضا خیلی دوستم است.

- - - - - - -

کنارگذر:
لیست کتابهای "بوبن" که در عصر کتاب قیدار قولش را دادم می‌گذارم اینجا و نمی‌گذارم به نفع هیچ شیرقهوه، قهوه بدون شیر، قهوه ترک، قهوه فرانسوی، نسکافه، کاپوچینو، هات چاکلت، چای، آب معدنی و غیره مصادره شود‌!
دلتان خواست از اینجا برداریدش: دقیقاً اینجا !

این همه پیچ ...

هر مرگ اشارتی است
به حیاتی دیگر
این  همه پیچ
این همه گذر
این همه چراغ
این همه علامت!
و همچنان استواری در وفادار ماندن
به راهم
خودم
هدفم
و  به تو
وفایی که مرا
و تو را
به سوی هدف
راه می نماید.

"مارگوت بیگل"
- - - - - - - - - -

کنارگذر:جاده مه‌آلود بود، دود سیگارم از لابه‌لای صدای شاملو می‌گذشت، خودش را می‌سپرد به باد و گم می‌شد. دلتنگ بودم ...

آقای فامیل سببی !

آقای فامیل سببی که بار اول بود می دیدمش خیلی با احتیاط ماشین تازه‌اش را می‌راند، دستمال گردن و ادکلن‌اش بدجور بوی دورانی را می‌داد که تازه به آن رسیده بود. بعد از اینکه آمدند عید ما را دیدند! داشتیم با هم می‌رفتیم که باکش را با کارت سوخت ماشین ما پر از بنزین کند، چون لابد 400 تومان خیلی پول است برای هر لیتر بنزین یک ماشین 50 میلیونی‌. ‌گفتند آنور بوده، چقدر و کجایش را ندانستم، ندانستم این آنور کابل است، تور یک هفته‌ای به سواحل خلیج فارس است یا لندنی، پاریسی یا جایی مثل اینجاها که بهش می‌گویند خارج !.

در مسیر پمپ بنزین از فرهنگ ما ایرانی‌ها(اشاره‌اش اصلاً به خودش نبود) ایراد می‌گرفت، از بد رانندگی‌ کردنمان، فحش دادنمان، دعوا کردنمان. آقای فامیل سببی خیلی آرام و بد می‌راند که ماشینی از پشت ‌پیچید جلویش و راننده‌اش گفت:"آقا آخه این چه وضع رانندگی کردنه؟، ترافیک پشت سرتو ببین". آقای فامیل شیشه را داد پائین، دهانش را خیلی باز کرد و با صدای بلند حرف‌هایی را زد که نمی‌توانم بنویسمشان! .

آقای فامیل سببی به طرح نظرات جامعه‌شناسانه‌اش در مورد ما‌ ایرانی‌ها ! ادامه داد.

- - - - - - - - - - - - - - - - -

کنارگذر:
شاید بروم سفر، دلم جاده می‌خواهد، طولانی.

ماهیه

جاده شلوغ بود، چند ساعتی مانده بود به سال تحویل. موهای دختر کوچولو را لابد مادرش دم موشی بسته بود و دو گل سر صورتی زده بود روی موهای طلایی‌اش. روی صندلی عقب نشسته بود، بین من و پدرش که خیره شده بود به آخرین غروب سال. کیسه نایلونی که یک ماهی قرمز کوچک در آن مضطرب بود را سفت گرفته بود دستش، انگار که ماهی می‌خواهد بال دربیاورد و بپرد. دو سه بار از پدرش پرسید:"بابا، ماهیه نمیره یه وقت، خفه نشه؟" و بعد از شنیدن "نه" بی تفاوت پدرش، سریع در کیسه را باز و بسته می‌کرد که هوا برود توی کیسه و "ماهیه" نمیرد یه وقت!.

رسیده بودیم که راننده در شلوغی شهر بی‌هوا زد روی ترمز، سرم خورد به صندلی جلویی و در میان بوق و فحش و سر و صداهای دیگر، صدای گریه دخترک را شنیدم که داد می‌زد :"ماهیم".

کیسه نایلونی پرت شده بود جلو و ماهیه داشت توی فضای بین دو صندلی جلو بالا و پائین می‌پرید. راننده بی‌توجه به همه چیز پرید پائین و از صندوق عقب یک شیشه آب آورد و ماهیه را انداخت توی شیشه.

لب ورچیده بود و صورتش خیس بود از اشک. رفته بود بغل پدرش و شیشه نوشابه را سفت بغل کرده بود تا ماهیه نپرد، نمیرد یه وقت، زنده بماند.

 - - - - - - - - - - - - - - -

کنارگذر:
88 بساطش را جمع کرد و رفت، بی آنکه کسی بدرقه‌اش کند و دلی برایش تنگ شود، کسی هم پشت سرش آب نریخت تا برنگردد سال بد، سال اشک.

کنارگذر 2:
سال نو مبارک. جاده‌های 89 سلام.

یک‌جور خل‌بازی عاشقانه:
داشتن یا نداشتن، مسئله همین است. دارمت یا ندارمت؟ اصلاً باید داشته باشمت یا نه. الان، همین الان که ندارمت؟ دارمت؟ دلم برای ریز خنده‌هایت تنگ شده دیوانه.