قصه تمام نشدنی جاده ...

وبلاگ "راهنوشت" با عنوان اولیه "هنوز در سفرم" در زمان عسرت وبلاگ دیگرم، "این خانه سیاه است" ایجاد شد. وبلاگی که دوستش داشتم و هنوز دارم. احساس می‌کنم مدتی است با آن فاصله گرفته‌ام، غریبه شده‌ام و شاید عمق وابستگی‌ عاطفی‌ام به "این خانه سیاه است" علتش باشد. تصمیمی که گرفته‌ام شاید این فاصله را کمتر کند و این سد نوشته‌های جاده‌ام را بشکند. راهنوشت باقی می‌ماند، به خاطر همه خاطره‌های قشنگش، دوستانی که به من هدیه کرد و محبت بی‌اندازه دوستانی‌ که خیلی‌هایشان را نمی‌شناسم مگر به لطف پنجره‌های دنیای مجازی.
 یادداشت‌های جاده از این پس در "این خانه سیاه است" منتشر می‌شود و با عنوان "راهنوشت" برچسب می‌خورد. دوست دارم همین یک پنجره را داشته باشم تا جاده هم در چشم اندازش پیدا باشد. راه ادامه دارد و قصه‌های جاده تمام نشدنی ...

کنارگذر:
همه یادداشت‌های قبلی را مرور کردم، دوستشان داشتم.

جاده‌ خاکی:
همه چی از یاد آدم می‌ره،
الا یادش
که همیشه یادشه ...

(حسین پناهی)